Ανθισμένη υπομονή

Το άνθος της υπομονής (Portulacaria afra). Φωτ. Τ.Α.

Τα άνθη της υπομονής μέχρι τώρα τα είχα δει μόνον σε φωτογραφίες. Αλλά επιτέλους ήρθε η ώρα να τα δω ζωντανά μπροστά στα μάτια μου. Μία από τις υπομονές (Portulacaria afra) που έχουμε στο σπίτι άνθησε! Χρειάστηκε να περάσουν περισσότερο από 40 χρόνια αλλά τελικά τα κατάφερε την περασμένη εβδομάδα. 

Μέσα στη γλάστρα βρίσκονται 2-3 κορμοί όμως είναι αξιοσήμειωτο πως τα άνθη είναι όλα επάνω σε έναν απ' αυτούς. Προφανώς αυτός είναι και ο παλιότερος. (φωτ. Τ.Α.)

Όλα αυτά τα χρόνια το φυτό πέρασε μερικούς «δύσκολους» χειμώνες και μάλιστα τουλάχιστον σε έναν απ’ αυτούς χάθηκε από την παγωνιά ένα μεγάλο μέρος του. 

Το να καλλιεργήσεις την υπομονή ως ανθρώπινο χαρακτηριστικό είναι δύσκολο και επίπονο. Τόσο πολύ ώστε μόνον αν υπάρχει ανάγκη ασχολούμαστε με αυτή τη δουλειά. Αντίθετα η καλλιέργεια του φυτού υπομονή είναι πολύ εύκολη. Το χειμώνα όταν το θερμόμετρο πέφτει κάτω από τους 5-6 ℃ χρειάζεται προστασία. Αν χρειαστεί να τη βάλουμε μέσα στο σπίτι θα την τοποθετήσουμε σε θέση που θα δέχεται έμμεσα το φως του ήλιου. Μία καλή θέση σε εξωτερικό χώρο είναι αυτή που σκιάζεται τις μεσημεριανές ώρες. Αλλά και ο χώρος κάτω από την ελαφριά σκιά ενός δέντρου με αραιή κόμη ή μια καλαμωτής είναι επίσης καλή θέση. Ποτίζουμε μόνον όταν το χώμα είναι καλά στεγνό γιατί η υπομονή αντέχει πολύ στην ξηρασία και απεχθάνεται το λιμνάζον νερό. Το βασικό είναι να αποφύγουμε σχεδόν ολοκληρωτικά το πότισμα μέσα στο χειμώνα γιατί τότε το φυτό είναι σε λήθαργο. Μία-δύο δόσεις από κάποιο ελαφρύ λίπασμα το χρόνο (περίπου στα μέσα της άνοιξης) είναι αρκετές. Τη φυτεύουμε σε χώμα με πολύ καλή στράγγιση. Δηλαδή, ακόμη κι αν πάρουμε χώμα για κάκτους θα το βελτιώσουμε με λίγη ελαφρόπετρα. 
Οι δικές μου υπομονές είναι φυτεμένες μέσα σε γλάστρες, σε ένα μείγμα από κοινό χώμα του κήπου, άλλο τόσο συσκευασμένο χώμα «εξωτερικού χώρου», λίγη ελαφρόπετρα κι ακόμη λιγότερο περλίτη.

Βότανα και άλλα «άγρια» φυτά απ' το Βέρμιο

Όσοι νομίζουν πως η Νάουσα είναι μόνον ταβέρνες, ξινόμαυρο, φρούτα και βόλτες στο χιονοδρομικό του Σελίου κάνουν λάθος, γιατί η πόλη έχει την τύχη να φιλοξενεί το πάρκο του Αγίου Νικολάου, ένα από τα πιο όμορφα ελληνικά πάρκα. Μάλιστα, ίσως να είναι και το μόνο ελληνικό πάρκο που βραβεύτηκε σε διεθνή διαγωνισμό. Βασικός συντελεστής της αναμόρφωσης του πάρκου που έγινε περίπου δύο δεκαετίες πριν είναι ο Νίκος Μπάμπος, γεωπόνος του Αριστοτέλειου με μεταπτυχιακές σπουδές στον περιβαλλοντικό σχεδιασμό. 

Γνωρίζω πολλά χρονιά τον Νίκο και τον έχω δει να δουλεύει τόσο με το κομπιούτερ και το μολύβι στο σχεδιαστήριο αλλά και με τα χώματα και τα φυτά σε κήπους. Μάλιστα, την τελευταία φορά που τον είδα σε ώρα εργασίας, κάθονταν στο χώμα έχοντας δίπλα του ένα σωρό από πέτρες. Τις έπιανε μία μία και προσπαθούσε να τις ταιριάξει για να σχηματίσει την κοίτη ενός τεχνητού ρυακιού. Τώρα έμαθα ότι δουλεύει το ίδιο καλά και με τη φωτογραφική μηχανή γιατί εδώ και λίγες μέρες κυκλοφόρησε το βιβλίο του, ΑΥΤΟΦΥΗ ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΑ ΤΟΥ ΒΕΡΜΙΟΥ, με αναφορές στον Διοσκουρίδη. Ο τίτλος τα λέει όλα για το περιεχόμενο του βιβλίου, αν και κατά τη γνώμη μου είναι μάλλον ... σεμνός και ταπεινός. Οι φωτογραφίες, όλες τραβηγμένες στο φυσικό περιβάλλον των φυτών, είναι εξαιρετικές και τα κείμενα μικρά και περιεκτικά. 

Το βιβλίο είναι ταυτόχρονα λεύκωμα και έας οδηγός αναγνώρισης φυτών που θα βρει κανείς στην «εξοχή» όχι μόνον του Βερμίου αλλά και πάρα πολλών περιοχών της Ελλάδας. Το ότι εκτός της ελληνικής έκδοσης υπάρχει και η αγγλική, δείχνει πιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι μας. 

Νίκου Μπάμπου, ΑΥΤΟΦΥΗ ΦΥΤΑ ΚΑΙ ΒΟΤΑΝΑ ΤΟΥ ΒΕΡΜΙΟΥ ΜΕ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΣΤΟΝ ΔΙΟΣΚΟΥΡΙΔΗ, εκδόσεις Δέσποινα Κυριακίδη.