Αρκετά με τα αυτοκίνητα είναι ώρα να γυρίσουμε στους κήπους και τα φυτά. Και η επιστροφή ξεκινά με έναν θάμνο που «σπάει» τους κανόνες.
![]() |
Βερβερίδα (Berberis thunbergii Atropurpurea) σε πάρκο της Καστοριάς (φωτ. Τ.Α.) |
Συνήθως οι μπορντούρες σχηματίζονται από αειθαλείς θάμνους, όπως το λιγούστρα, ο πυξός, τα διάφορα βιβούρνα και πολλά άλλα είδη. Ομως πουθενά δεν υπάρχει κάποιος «νομός», γραπτός ή άγραπτος που να υπαγορεύει κάτι τέτοιο. Υπάρχουν φυλλοβόλοι θάμνοι που μπορούν να φτιάξουν εντυπωσιακές μπορντούρες και σίγουρα η βερβερίδα είναι μεταξύ των καλύτερων για αυτή τη δουλειά. Οχι πως δεν μπορεί να «σταθεί» ανάμεσα σε άλλους θάμνους ή ακόμη και ολομόναχη μέσα σε μια πράσινη επιφάνεια. Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει.
Ολα αυτά τα πετυχαίνει κυρίως χάρη στο πορφυρό φύλλωμά της και τη συνολική μορφή της και δευτερευόντως χάρη στα κίτρινα ανοιξιάτικα λουλουδάκια της. Οι άλλες ατραξιόν της είναι, οι κόκκινοι καρποί που ακολουθούν τα άνθη και διατηρούνται για πολλούς μήνες και το λαμπερό κόκκινο χρώμα που αποκτούν τα φύλλα για λίγες μέρες το φθινόπωρο. Μετά πέφτουν και απομένει ένας θάμνος με πυκνή κόμη από λεπτά, πορφυρά και αγκαθωτά κλαδιά.
![]() |
Μικρή μπορντούρα με χιονισμένες βερβερίδες (Berberis thunbergii Atropurpurea). |
Η πιο διαδεδομένη βερβερίδα στην αγορά είναι η Berberis thunbergii Atropurpurea, λιγότερο διαδεδομένη είναι η Berberis ottawensis Superba. Η πρώτη αποκτά ύψος και διάμετρο 3-4 μ. ενώ η δεύτερη είναι ψιλολιγνη αφού γίνεται 2-3 μ. ψηλή με τη μισή διάμετρο. Αμφότερες αντέχουν πολύ στο κρύο, αναπτύσσονται σε όλα τα εδάφη, δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σε πότισμα και δεν θα σας απασχολήσουν με εχθρούς και ασθένειες. Κλαδεύουμε τη βερβερίδα μόνον αν θέλουμε να αποκτήσει κάποιο σχήμα. Μάλιστα αυτή η δουλειά γίνεται νωρίς την άνοιξη. Διαφορετικά την αφήνουμε να αποκτήσει τη φυσική μορφή της.
![]() |
Οι κόκκινοι καρποί της Berberis ottawensis Superba το χειμώνα. (Φωτ. Τ.Α.) |
![]() |
Η Berberis ottawensis Superba προς το τέλος του καλοκαιρού (φωτ. Τ.Α.) |