Σημύδες

Τις τελευταίες εβδομάδες διαπίστωσα ότι μια παλιά (από το Νοέμβριο του 2012) ανάρτησή μου για τις Σημύδες στην Ελλάδα, είχε αυξημένη ζήτηση και δέχτηκε κάμποσες επισκέψεις. Έβαλα στο «ψαχτήρι» τις λέξεις, σημύδες και σημύδα και ανακάλυψα διάφορα πράγματα: 

Όπως ήταν αναμενόμενο βρήκα ότι υπάρχουν στην αγορά ένα σωρό έπιπλα από ξύλο σημύδας. Όμως υπάρχουν και προϊόντα από φύλλα και άλλα μέρη της σημύδας που υπόσχονται ότι εξαφανίζουν την κυτταρίτιδα, αδυνατίζουν, ομορφαίνουν κ.λπ. Πιο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε μία ποιητική συλλογή με τίτλο «Σημύδες» που τη βρήκα εδώ και εδώ. Θέλω να πιστεύω ότι ακριβώς από εκεί οφείλεται η αυξημένη επισκεψιμότητα της ανάρτησής μου και έτσι βάζω εδώ τους σχετικούς συνδέσμους με σκοπό, να διευκολύνω όσους ψάχνουν τα ποιήματα αυτά, να ανταποδώσω και επίσης να δώσω και στους δικούς μου αναγνώστες την ευκαιρία να ανακαλύψουν κάτι διαφορετικό απ' τα χώματα, τα λουλούδια και τα φύλλα, που ίσως να μην είναι και τόσο άσχετο με αυτά. 

Σημύδα κοντά στον Αγιο Γερμανό των Πρεσπών. (φωτ. Τ.Α.)

Σημύδες στην Ελλάδα

Η σημύδα (Betula pendula ή Betula alba) είναι ένα δασικό, φυλλοβόλο δέντρο της βόρειας και της κεντρικής Ευρώπης, πολύ κοινό στις περιοχές αυτές, κάτι σαν το πεύκο στα μέρη μας. Φυσικά εκεί, χρησιμοποιείται και σαν καλλωπιστικό. Στην Ευρώπη το νοτιότερο σημείο εξάπλωσης της σημύδας είναι το όρος Βαρνούντας, στην περιοχή των Πρεσπών και η Ροδόπη στην ανατολική Μακεδονία.  

Σημύδα στο ποτάμι του Αγ. Γερμανού κοντά στο ομώνυμο χωριό στις Πρέσπες. (φωτ. Τ.Α.)

Παρά το μεγάλο μέγεθός της, φτάνει τα 18-20 μ. σε ύψος με διάμετρο 7-10 μ., δεν έχει την «βαριά» και επιβλητική εμφάνιση ενός πεύκου, για παράδειγμα. Αντίθετα δείχνει λεπτοκαμωμένη, λυγερή θα μπορούσε να την πει κανείς. Αυτό οφείλεται στα λεπτά και ευλύγιστα κλαδιά της και στον λευκό φλοιό της. Επιπλέον ατραξιόν, τα ανοιξιάτικα λουλούδια και το χρυσοκίτρινο χρώμα που αποκτούν τα φύλλα πριν πέσουν το φθινόπωρο.

Η φυλλωσιά και ο λευκός φλοιός της σημύδας. (φωτ. Τ.Α.)

Στη χώρα μας χρησιμοποιείται -αν και όχι συχνά- σαν καλλωπιστικό σε πάρκα και μεγάλους κήπους της βόρειας Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια όμως «κατέβηκε» και στα κέντρα κήπου της Αττικής τουλάχιστον, οπότε φυτεύτηκε σε κήπους. Το κρύο, την ξηρασία, την υπερβολική υγρασία δεν τα φοβάται, μένει να δούμε πώς θα τα βγάλει πέρα με τη ζέστη. Τα πρώτα μηνύματα πάντως είναι θετικά.