Ελληνικός Κήπος

Από όλα τα βιβλία που έχουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα με θέμα τον κήπο, αυτό εδώ είναι μάλλον το κορυφαίο. Ίσως ήταν αναμενόμενο μια και γράφτηκε  από τον Γιάννη Σπαντιδάκη, έναν εκ των κορυφαίων ανθρώπων του πρασίνου στην Ελλάδα. 

Διάβασα τον Ελληνικό Κήπο όταν πρωτοβγήκε στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Κάθε τόσο έψαχνα για κάτι στις σελίδες του, τώρα όμως έκανα μια συνολική επανάληψη. Και πάλι το διάβασα «μονορούφι». Και πάλι ανακάλυψα πράγματα που δεν τα είχα προσέξει στην αρχή. Μικρά «μυστικά» είναι σκόρπια στις σελίδες και στις λεζάντες των φωτογραφιών. Οι τελευταίες είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, γιατί οι επιλογές του συγγραφέα δεν περιορίστηκαν σε εικόνες από εντυπωσιακά παρτέρια, φανταχτερά λουλούδια και «τουριστικά» τοπία, πήγαν πιο πέρα. Έδειξαν και τα άσχημα, τα λάθη, αυτά που πρέπει να αποφύγει κανείς. Φαντάζομαι την αμηχανία του εκδότη. Τον φαντάζομαι να λέει στον συγγραφέα: «Μα αυτά θα δείξουμε;»

Ίσως ο τίτλος Ελληνικός Κήπος, κάποιους να τους ξενίζει γιατί περιγράφει μια έννοια πολύ ευρεία, όμως ευρύ είναι και το περιεχόμενό του. Ξεκινάει από το περιβάλλον μέσα στο οποίο «γεννιέται» και «ζει» ο κήπος και φτάνει μέχρι τις σχέσεις μεταξύ ανθρώπων. Δηλαδή μεταξύ αυτού που ασχολείται με τη δημιουργία και τη συντήρηση ενός κήπου, και αυτού που τον ενδιαφέρει η χρήση του. Ειδικά αυτό το κομμάτι οι καινούργιοι επαγγελματίες της κηποτεχνίας θα το βρουν ιδιαίτερα χρήσιμο, ενώ είναι μάλλον διδακτικό για όσους πρόκειται να αναθέσουν μια κηποτεχνική εργασία σε κάποιον επαγγελματία. Κάπου στη μέση είναι ένα σωρό ζητήματα, «μικρές λεπτομέρειες» που κάνουν έναν κήπο να είναι προέκταση του καθιστικού και όχι ένα κλειστό σαλόνι, το οποίο επισκεπτόμαστε μόνον όταν «έρχεται κόσμος». Εκεί, σ’ αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, δηλαδή στα χρώματα, στις μυρωδιές, στους ήχους του κήπου, στις γραμμές και τα μονοπάτια του, στο φως, στο χώμα και στο νερό του, εκεί είναι κρυμμένος ο διάβολος. Κι όποιος δεν τα προσέξει θα βγεί χαμένος. 

Ελληνικός Κήπος, Γιάννης Σπαντιδάκης, Εκδόσεις Σταμούλη.